1- اگر می خواهید شانس اتفاق افتادن یک رفتار را افزایش دهید، باید آن را جذاب کنید.
2- هر چه یک موقعیت جداب تر باشد، احتمال اینکه تبدیل به یک عادت شود بیشتر است.
3- دانشمندان با اندازه گیری سیستم عصبی مغز انسان در لحظه ای که میل به چیزی در انسان اتفاق می افتد، سیستم عصبی به نام دوپامین را شناسایی کردند.
4- دوپامین نقش اساسی در بسیاری از فرایندهای عصبی مانند لذت، انگیزه، یادگیری، حافظه، مجازات، نفرت و حرکت ارادی را دارد.
هر گاه یک عادت در ذهنتان ثبت شود، اگر نشانه های محیطی اش را دوباره ببینید، میل به انجام آن عادت دوباره در شما بوجود می آید. به همین دلیل است که گاهی تکنیک های تغییر عادت می تواند نتیجه معکوس دهند.
1- انسان ها معمولا کالاها را نه به خاطر چیزی که هستند، بلکه به خاطر جایی که هستند، انتخاب می کنند.
2- محیط یک دست نامرئی است که رفتار انسان را شکل می دهد.
3- برای مثال در کلیسا مردم تمایل دارند، نجوا کنند.
یا در مثلا در خیابان های تاریک مردم با احتیاط و محافظه کارانه رفتار می کنند.
4- مثال های بالا نشان می دهد معمول ترین شکل تغییر، داخلی نیست بلکه خارجیست.
1- همانطور که می دانیم نشانه ها هستند که محرک شروع عادت ها می شوند
مانند بوی یک شیرینی (احساس گرسنگی)
یا صدای آژیر آمبولانس (احساس اضطراب و استرس).
2- هیچ رفتاری به تنهایی اتفاق نمی افتد هر عملی نشانه ای است که منجر به رفتار بعدی می شود.
3- معمول ترین نشانه ها، نشانه های زمان و مکان هستند.
مغز انسان یک ماشین پیش گویی است که به طور مرتب اطلاعات اطراف را دریافت می کند و آن ها را تجزیه و تحلیل می کند.
مثال امدادگری که به خاطر سالهای طولانی کار در بخش مراقبتهای ویژه با دیدن چهره افراد تشخیص می دهد که آنها در معرض خطر سکته قلبی هستند هستند یا نه.
مثال کشاورزی که به دلیل تجربه بالا با دیدن ظاهر هندوانه تشخیص می دهد که میوه رسیده است یا نه.
مثال کارمند موزه ای که با دیدن اشیاد تاریخی می تواند تقلبی یا اصل بودن آن را تشخیص دهد.
در همه ی مثال های بالا این افراد بدون اینکه بتوانند توضیحی خاصی بدهند این کارها را با مهارت بالا انجام می دهند.
مغز کارهایی که هر روز آنها را انجام می دهیم رمز گذاری می کند و آنها را به بخش ناخودآگاه خود می فرستد.